محسن علی اکبری تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه» اظهار کرد: روزگاری بود که فیلم‌های دینی و دفاع مقدسی در سینما جزو پرفروش‌ترین کارها بود، اما امروز دیگر چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد، این موضوع نیز هیچ ربطی به سلیقه و خواست مخاطبان ندارد، بلکه پایین آمدن سطح کیفیت تولیدات مورد نظر در این زمینه مهمترین نقش را ایفا می‌کند؛ حال بیایید بررسی کنیم چه عواملی باعث شده تا فیلم‌های مورد نظر (دینی و دفاع مقدسی) تا به این اندازه کم مخاطب شود.

وی افزود: در دهه 60 وقتی فیلم‌ها و سریال‌های دینی ساخته می‌شد، مهمترین عاملی که با گرایش مردم به سمت کارهای مورد نظر بود، جذابیتی بود که در داستانها وجود داشت، اما با گذشت زمان، به جای اینکه سعی کنیم برای داستان‌های خود لحن و موضوعات جدید انتخاب کنیم، سعی کردیم با تکرار کارهای قبلی، تنها به موفقیت در گیشه دست یابیم. این رویکرد تا چند سال جواب داد، اما با گذشت زمان دیگر بیننده آن را نپذیرفت و به نوعی در مقابل آن عکس العمل نشان داد.

این تهیه‌کننده ادامه داد: نکته جالب اینجاست که اگر سینماگری بخواهد کاری جدید و نو در حوزه مورد نظر تولید کند، نه تنها کارش با استقبال مواجه نمی‌شود، بلکه به نوعی برای وی مشکلاتی نیز به وجود می‌آید. برای مثال از فیلم خودم مثال می‌زنم. چند سال پیش فیلمی تحت عنوان «کتاب قانون» تهیه کردم. کارگردانی این فیلم را مازیار میری به عهده داشت. قصه کار نیز درباره قرآن کریم و میزان بودن این کتاب در تصمیمات روزانه ما بود، اما بنا به برداشت‌های سلیقه‌ای مدیر وقت، این فیلم اجازه نمایش پیدا نکرد و پس از چند سال در دوره مدیر بعدی فیلم روی پرده رفت. البته فیلمی که نمایش داده شد، نیز با جرح و تعدیل‌های بسیار مواجه گردید.

علی‌اکبری اضافه کرد: با برخوردی که با فیلم‌هایی نظیر «کتاب قانون» می‌شود، می‌توان فهمید که سلیقه شخصی مهمترین رکن در تصمیم‌گیری برخی مدیران است، و الاّ چرا فیلمی می‌بایست در یک دوره ممنوع و در دوره بعد به نمایش در آید؟ همین سخت‌گیری های سلیقه‌ای باعث شده تا فیلمسازان سعی کنند، کارهایی را جلوی دوربین ببرند که حساسیت و مشکل خاصی ندارد، چون می‌دانند بایکوت شدن یک اثر سینمایی، ممکن است سرنوشت آنها را تغییر داده و دیگر فرصت کار کردن در سینما و تلویزیون را نداشته باشند.

تهیه‌کننده فیلم «پاداش سکوت» تاکید کرد: کم کاری در حوزه سینمای دینی و انقلاب تنها به عملکرد سینما خلاصه نمی‌شود، بلکه سیما نیز با چنین مشکلی رو‌به‌رو است. در این میان و رسانه ملی را در پایین آمدن کمیت و کیفیت کارهای مورد نظر دارای نقش مهمتری می‌دانم، چون شاید هنر هفتم برای درآمد مالی مجبور باشد تن به تولید کارهای بی کیفیت دهد، اما رسانه ملی با بودجه‌ای که در اختیارش قرار می‌گیرد، انتظار نمی‌رود بهانه‌ای برای کم کاری خود داشته باشد.

وی اضافه کرد: من برای تلویزیون کارهای فاخر بسیار تولید کرده‌ام. «مریم مقدس»، «ایوب پیامبر»، «نردبام آسمان»، «مردان آنجلس» و... از جمله این کارهاست، اما چرا دیگر چنین کارهای تولید نمی‌شود. من دو دلیل برای این مسئله ذکر می‌کنم. ابتدا اینکه ما کیفیت را فدای کمیت کرده‌ایم. برای همین سعی می‌کنیم به جای تولید یک یا دو کار خوب چند اثر بی‌کیفیت بسازیم تا آنتن پر شود. در ضمن از وجود افراد آگاه در این زمینه کمتر بهره می‌بریم. برای مثال فردی چون شهریار بحرانی با کارهای خوب خود، تبحرش را در حوزه آثار قرآنی بارها به اثبات رسانده، پس چرا نباید باز هم به وی اطمینان کرد تا کار خوبی چون «مریم مقدس» تولید شود.

علی اکبری در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرد: ممکن است این سوال پیش آید که کارهای قرآنی یا ارزشی دیگر مخاطب لازم را ندارد تا بخواهیم به روی آن سرمایه گذاری وسیعی انجام دهیم؟ در جواب این مطلب باید گفت. اگر ما بخواهیم ارزیابی از کارهای موفق سیما داشته باشیم، متوجه خواهیم شد که بهترین و پرمخاطب‌ترین کارها آثاری هستند که موضوع‌ آنها قرآنی یا اسلامی است. برای مثال آیا می‌توان کاری را یافت که همانند «یوسف پیامبر» مخاطبان جهانی داشته باشد؟ یا آثاری چون «مریم مقدس» و «مختارنامه» نیز از این دست تولیدات هستند، برای همین بی‌انصافی است اگر بگویم کارهای مورد نظر تماشاگر لازم را ندارد.

این تهیه‌کننده با تاکید بر این‌که در ساخت یک اثر دینی و قرآنی تخصص و اعتقاد جز الزامات کارگردان است، تاکید کرد: اگر می‌بینیم برخی از کارهای دین و قرآنی ما بی‌کیفیت هستند به این دلیل است که معمولاً یا تخصص را ملاک قرار می‌دهیم، یا این که به روی تعهد تاکید داریم درصورتی‌که وجود این دو شرط در کنار هم می‌تواند زمان تولید یک اثر در خور توجه شود، والا جدا از هم هر اندازه کار پرخرج نیز باشد فیلم یا سریال مورد نظر بازخورد لازم را به همراه نخواد داشت.

وی در انتهای این گفت‌و‌گو تاکید کرد: تولید کارهای دینی و انقلابی را برای مخاطبان خارج از کشور هم ضروری می‌دانم، چون آنها بیننده کارهای تحریف شده هستند، اما اگر ما بتوانیم با ساخت و پخش فیلم‌ها یا سریال دینی و انقلابی مبلغ خوبی در جهان باشیم، همان اتفاقی که برای سریال‌هایی نظیر «یوسف پیامبر» رخ داد، اتفاق خواهد افتاد.